Geboorteverhaal Finn

Ik was dit weekend nog haastig aan het doorwerken om al mijn administratie voor mijn opvolgers af te krijgen omdat ik deze week, mijn laatste werkweek, enkel nog ´beschikbaar´ wou zijn voor het werk. Zondag om 17u klapte ik mijn laptop dicht en was alles afgewerkt, om 19u kreeg ik menstruatiepijn. Alsof ik mijn lichaam dan toestemming had gegeven om te bevallen omdat ik dan alles kon loslaten. Ik dacht eerst aan weer oefenweeën. Ik besloot Florence nog naar bed te doen omdat ik ergens dacht, je weet maar nooit, misschien is het de laatste keer in enkele weken dat ik dat voor haar kan doen. Om 22u dacht ik: 3u is wel lang voor oefenweeën. 

Ik twijfelde nog steeds en besloot te proberen om te slapen. Ik stuurde Wim naar boven en viel in blokjes in slaap, zoals altijd tijdens deze fase van de zwangerschap. Gedurende de nacht namen de krampen toe in hevigheid, maar met een nog nog zeer draagbare intensiteit. 

Om 8u ben ik uit bed gekomen en kwamen Florence en Wim ook net naar beneden. Toevallig is het vandaag, maandag 31 maart, algemene staking en mocht Florence thuisblijven van school. Op deze dag wordt Finn geboren als beroepsstaker en weet mama wat arbeid is! Ik vertel Wim dat mijn buik heel hard is en ik steeds heviger krampen heb. 

Is het begonnen? Bij Florence zijn mijn vliezen druppelgewijs gebroken, maar dan wist ik instinctief meteen dat ik ging bevallen. Nu bleef ik twijfelen. Bij het ontbijt bouwde de intensiteit stilletjesaan op, en werden we zekerder. Ik klapte mijn laptop open en meldde me ziek op het werk. Wim ging met Florence bij haar nichtje spelen, we vroegen zijn zus of ze Florence konden ophalen en terugbrengen rond de middag. Wim verwittigde mijn moeder, zoals afgesproken, dat het begonnen was. Zij kwam Florence begeleiden, maar ze besloot nu al te komen. Ik deed wat yoga stretch houdingen om ruimte te maken in mijn bekken, terwijl Wim het bad klaarzetten. Ik luisterde naar de muziek om me te ontspannen, probeerde veel te drinken, te plassen (joepie, een grote boodschap lukte ook nog) en wisselde regelmatig af tussen zitten op de zetel en de zitbal. De weeën werden scherper en regelmatiger. Iets voor de middag besloot ik in bad te gaan, het warme water nam onmiddellijk de scherpte van de weeën. Ik leunde over de rand of zette me op mijn poep en keek naar de zon en de vogels en focuste me op ontspannen en mijn muziek. 

Ondertussen kwamen ook de 3 vroedvrouwen toe: Leentje, Rosanne en Megan, zij namen plaats op de zetel achter mij en fluisterden zachtjes tegen elkaar. Rond de middag was Florence terug, ze was even overdonderd door de aanwezigheid van de vroedvrouwen. Maar al snel ging ze met hen spelletjes spelen. Wim masseerde me tussendoor op mijn rug of streelde me overal om mijn natuurlijke endorfines te stimuleren. Ik geraakte meer en meer in een roes en registreerde wel wat er rond mij gebeurde, maar had geen zin meer om te antwoorden. Florence kwam mij af en toe strelen of kijken. De weeën werden krachtiger en volgden elkaar korter op, waardoor ik verschillende houdingen wou uitproberen: op handen en knieën, leunend over de rand met mijn knieën uit elkaar, liggen steunend met mijn hoofd over de rand, … 

Tussen de weeën door kreeg ik soms rillingen van de kou en tijdens een wee heel warm. Rozanne stond ondertussen aan het bad en begeleidde mij vocaal door de weeën of toonde Wim om tijdens een wee mee te duwen op mijn heupen wat de druk zalig van mijn rug haalde. Leentje zat voor me op een krukje en keek toe. Ze begeleidde me bij Florence haar zwangerschap, bevalling en postnataal, waardoor haar rustige vertrouwde blik me erg veel geruststelling gaf. 

Mijn stem werd steeds krachtiger tijdens de weeën en ik vocaliseerde meer oerkreten. Deze weeën voelden heel anders aan dan bij Florence haar bevalling: toen vroeg ik na 20u een epidurale, omdat ik uitgeput geraakte gezien mijn ontsluiting niet vorderde. Maar dat wilde ik nu ook, alles voelen, echte oerkrachten ervaren. De druk naar beneden werd gigantisch en de weeën volgden elkaar sneller op. 

Florence bleef mijn voorhoofd met een koud washandje deppen, ik zocht verschillende houdingen om de zwaartekracht maximaal te gebruiken, maar geraakte al snel uitgeput aan mijn armen. 

Ineens voelde ik een warme stroom water langs mijn benen lopen, ik zei: “Mijn vliezen zijn gebroken”. Ik zag de witte brokjes van het vruchtwater drijven in het badwater. Een beetje later riep ik dat ik niet meer kon en of het nog lang zou duren. 

Ik zocht bevestiging voor het befaamde ‘9cm’ moment, want bleef twijfelen door de trage vordering bij Florence haar bevalling. Rozanne gaf zacht aan dat ik keigoed bezig was. Ik ging op mijn linkerzij liggen in het bad met mijn hoofd steunend op de rand van het bad en Wim die mijn zij ondersteunde met zijn arm. 

Ik voelde een enorme druk naar beneden achter en plots zei Rosanne dat ze haartjes zag, ik dacht ‘HAARTJES, HIJ HEEFT HAARTJES, IK WIL HEM ZIEN’, maar voelde geen persdrang, eerder een drang om oerkreten te roepen. Ik wilde ook niet teveel duwen, want wou mijn vagina de tijd geven om zich te ontvouwen tot een bloem. 

Ik voelde elke wee zijn hoofd naar buiten komen tot de helft en na de wee terugtrekken naar binnen. De druk was zo groot dat ik na 3 zo’n weeën dacht, dit wil ik niet nog een keer voelen, ik wil dat hoofd eruit. Ik vroeg: “Mag ik duwen?” en Rosanne zei: “Ja Stefanie, duw maar!”, en toen ik de volgende wee kracht zette, voelde ik zijn hoofd er helemaal door glijden en kwam al snel de rest van zijn lichaam. 

FINN WAS GEBOREN! Rosanne legde hem op mijn borst en ik zag zijn gezichtje vol smeer, wat een ontlading! Ze dekte hem af met een tetradoek en met een kommetje water goot ze hem warm. Ik voelde de navelstreng nog kloppen, hij ademde niet onmiddellijk, zijn luchtwegen zaten nog vol slijm. Maar de vroedvrouwen lieten hem gestrekt op zijn rugje in het water drijven en zo ging hij dan na een tijdje zelf ademen. Ik maakte me geen zorgen, aangezien de navelstreng nog steeds aan het kloppen was. 

WELKOM FINN!